Het kankergezwel in
de Tempelhofstraat.
Van papier tot in de doofpot
Het jaar
2012 dit zou een doorbraak betekenen voor de inwoners uit de Tempelhofstraat te
Sint-Pieters.
Want na lang
aan dringen is er een beslissing geveld over de site Sint -Catharina Press,
deze zou gesloopt worden en er zouden sociale woningen op komen.
Maar we zijn
het Jaar 2014 en de Sint-Catharina staat nog steeds overeind.
Maar waarom
zou het volgens de om wondende zo’n een Kankergezwel zijn in hun ogen. Wel laat ik jullie mee nemen naar het jaar
1872 naar de Noord zantstraat te Brugge, want geschiedenis zal hier worden
geschreven op papier.
Jaren aan
plannen, en jaren aan bloed zweet en tranen heeft het gekost. Maar het is hem
gelukt. Eindelijk een droom die uitkomt voor Petrus Josephus Verbeke (geboren
op dinsdag 26 februari 1839, gestorven op vrijdag 17 april 1903)
Petrus
Josephus Verbeke was 33 jaar toen hij
voor het eerst zijn drukkerij opende in de Noord zantstraat te Brugge. Maar
wegens groot succes moest Petrus Verbeke zijn bedrijf verhuizen en dat gebeurde
ook.
In het
eerste decennium van de 20ste eeuw Verhuisde het hele bedrijf naar
de Wulfhagestraat te Brugge. Vanaf dat moment noemde Petrus zijn bedrijf “
Boekdrukkerij Verberke-Loys”.
De naam
verwees niet alleen naar zich zelf, maar verwees ook naar wijlen zijn vrouw“
Sophie Marie Loys (geboren op zaterdag 13 september 1851, en gestorven op dinsdag 16 januari 1917).
Petrus
Verbeke kon zich eindelijk Meester drukker noemen.
In de
drukkerij werden voornamelijk werden vooral weekbladen en tijdschriften gedrukt
zoals “ Het belfort, Canisiusblad, De landman en De West-vlaamsche Landbouwer”.
Ook boeken en schoolboeken voor het lager en middelbaar onderwijs werden hier gedrukt.
Tijdens hun
succes werd het getrouwd stel gezegend met twee prachtige zonen, Edouard
Verbeke in het jaar 1881 en Adolf Verbeke in het jaar 1887.
In die tijd
was het van zelfsprekend dat iemand van het nageslacht het bedrijf zou
overnemen.
Wijlen zijn
zoon Adolf Verbeke nam met grote trots het roer in handen en besloot om naast
het drukken van schoolboeken ook nog eens uitgever te worden. Dit beleid werd
in de loop der jaren ook voortgezet door zijn zoon Paul Verbeke in het jaar
1920.
Die besloot
dan weer om de kantoren en de drukkerij over te brengen naar een groter en
nieuw pand te Sint-Andries in de
Martensstraat. Naarst de school boeken werden ook algemene uitgaven en
literaire werken(vb: pockets) gedrukt en
uitgegeven. Het bedrijf legde de boeken neer in het jaar 1976.
Op de boeken
van Verberke treft men het logo aan met de spreuk “Beke wordt stroom”, Dit kan
men onder andere op het boek van Karel De Wolf “ hier weerom Brugsche volk”
uitgegeven in het jaar 1949 met illustraties van Jules Fonteyne aantreffen.
Maar ook
Petrus zijn oudste zoon zou het gaan maken in de drukkers wereld.
Eerst volgde
hij de opleiding voor het drukkersvak in
Engeland, waar hij ook zijn naam verengelste naar Edward. Om dan later bij
terug komst in belgië aan de slag te gaan bij een kleine drukkerij te Assebroek
genaamd Sint-Catharina parochie .
In het jaar
1905 had Edward andere plannen.
Hij stampte
hij een bedrijf uit de grond dit in de Tempelhofstraat te Sint-pieters en
noemde het “ Sint-catharina”.
Op zaterdag
12 september 1908 trouwde hij met Ida Vandenbon ( geboren op maandag 28
april1879, gestorven op vrijdag 20 juni1952).
Samen kregen
ze een zoon François Pierre Arnold Marie Verbeke.
Een
welvarend bedrijf Woonhuis met cottage-elementen zoals de bedaking, erker,
pleisterwerk en pseudo-vakwerk. Poort en vensters op de begane grond met
historiserende spitsboogvorm. Bewaard houtwerk met kleine roeden in de hoge
bovenlichten.
In de jaren
1922 werd alles samen gestel en werd het een werkplaatsen drukkerij en
woonhuis. In 1936 werd er links van het bestaand gebouw uitgebreid en werd het oorspronkelijk
één bouwlaag met zaagdak vernieuwd en wordt het in de laatste kwart van de
twintigste eeuw gedeeltelijk verhoogd.
Ook nog werd
er in 1936 het Linkergebouw van 1936 met kubistisch volume, de gevel van op de
verdieping opengewerkt door strak geritmeerde smalle traveenissen. Daarnaast
gebruik van historiserende elementen in de spitsboogomlijstingen van de poorten
en de neogotische nis met beeld van Maria.
Jammer maar
helaas staat het pand sinds 2007 leeg. Het pand staat bekend bij krakers en hangjongeren. ‘Er zat daar
altijd wel iemand’, zeggen de buurtbewoners
.
Op vrijdag 11september
2009 was er zelfs een hevige brand in het woonhuisgedeelte volgens
buurtbewoners hebben ze spelende kinderen op het terrein gezien en vermoeden
dat zij per ongeluk de brand hebben veroorzaakt.
Ook in 2011
en 2013 ontstond er daar brand.
Dagelijks
halen politie agenten mensen uit het gebouw omdat het te gevaarlijk is. Maar
meestal hebben ze hier geen oren naar.
Langzaam en
zeker neemt de natuur het gebouw op en zie je er haast niets meer van.
De
buurtbewoners weten dat er plannen zijn voor het met de grond gelijk te maken ,
maar men wacht nog op de goedkeuring van het ruimtelijk ordeningsplan. Die tot
op de dag van vandaag niets van hun hebben laten horen.
Voor de om
wondende is het een regelrechte schande dat het gebouw er nog staat want het
neemt het prachtig beeld van hun straat af.
In hun ogen
moet het kankergezwel van de straat liever vandaag nog weg dan morgen