Urbex

Het kankergezwel in de Tempelhofstraat.

Van papier tot in de doofpot

Het jaar 2012 dit zou een doorbraak betekenen voor de inwoners uit de Tempelhofstraat te Sint-Pieters.

Want na lang aan dringen is er een beslissing geveld over de site Sint -Catharina Press, deze zou gesloopt worden en er zouden sociale woningen op komen.

Maar we zijn het Jaar 2014 en de Sint-Catharina staat nog steeds overeind.

Maar waarom zou het volgens de om wondende zo’n een Kankergezwel zijn in hun ogen.  Wel laat ik jullie mee nemen naar het jaar 1872 naar de Noord zantstraat te Brugge, want geschiedenis zal hier worden geschreven op papier.

Jaren aan plannen, en jaren aan bloed zweet en tranen heeft het gekost. Maar het is hem gelukt. Eindelijk een droom die uitkomt voor Petrus Josephus Verbeke (geboren op dinsdag 26 februari 1839, gestorven op vrijdag 17 april 1903)

Petrus Josephus Verbeke was 33 jaar  toen hij voor het eerst zijn drukkerij opende in de Noord zantstraat te Brugge. Maar wegens groot succes moest Petrus Verbeke zijn bedrijf verhuizen en dat gebeurde ook.

In het eerste decennium van de 20^ste eeuw Verhuisde het hele bedrijf naar de Wulfhagestraat te Brugge. Vanaf dat moment noemde Petrus zijn bedrijf “ Boekdrukkerij Verberke-Loys”.

De naam verwees niet alleen naar zich zelf, maar verwees ook naar wijlen zijn vrouw“ Sophie Marie Loys (geboren op zaterdag 13 september 1851, en  gestorven op dinsdag 16 januari 1917).

Petrus Verbeke kon zich eindelijk Meester drukker noemen.

In de drukkerij werden voornamelijk werden vooral weekbladen en tijdschriften gedrukt zoals “ Het belfort, Canisiusblad, De landman en De West-vlaamsche Landbouwer”. Ook boeken en schoolboeken voor het lager en middelbaar onderwijs  werden hier gedrukt.

Tijdens hun succes werd het getrouwd stel gezegend met twee prachtige zonen, Edouard Verbeke in het jaar 1881 en Adolf Verbeke in het jaar 1887.

In die tijd was het van zelfsprekend dat iemand van het nageslacht het bedrijf zou overnemen.

Wijlen zijn zoon Adolf Verbeke nam met grote trots het roer in handen en besloot om naast het drukken van schoolboeken ook nog eens uitgever te worden. Dit beleid werd in de loop der jaren ook voortgezet door zijn zoon Paul Verbeke in het jaar 1920.

Die besloot dan weer om de kantoren en de drukkerij over te brengen naar een groter en nieuw pand te Sint-Andries  in de Martensstraat. Naarst de school boeken werden ook algemene uitgaven en literaire  werken(vb: pockets) gedrukt en uitgegeven. Het bedrijf legde de boeken neer in het jaar 1976.

Op de boeken van Verberke treft men het logo aan met de spreuk “Beke wordt stroom”, Dit kan men onder andere op het boek van Karel De Wolf “ hier weerom Brugsche volk” uitgegeven in het jaar 1949 met illustraties van Jules Fonteyne aantreffen.

Maar ook Petrus zijn oudste zoon zou het gaan maken in de drukkers wereld.

Eerst volgde hij de opleiding  voor het drukkersvak in Engeland, waar hij ook zijn naam verengelste naar Edward. Om dan later bij terug komst in belgië aan de slag te gaan bij een kleine drukkerij te Assebroek genaamd Sint-Catharina parochie .

In het jaar 1905 had Edward andere plannen.

Hij stampte hij een bedrijf uit de grond dit in de Tempelhofstraat te Sint-pieters en noemde het “ Sint-catharina”.

Op zaterdag 12 september 1908 trouwde hij met Ida Vandenbon ( geboren op maandag 28 april1879, gestorven op vrijdag 20 juni1952).

Samen kregen ze een zoon François Pierre Arnold Marie Verbeke.

Een welvarend bedrijf Woonhuis met cottage-elementen zoals de bedaking, erker, pleisterwerk en pseudo-vakwerk. Poort en vensters op de begane grond met historiserende spitsboogvorm. Bewaard houtwerk met kleine roeden in de hoge bovenlichten.

In de jaren 1922 werd alles samen gestel en werd het een werkplaatsen drukkerij en woonhuis. In 1936 werd er links van het bestaand gebouw uitgebreid en werd het oorspronkelijk één bouwlaag met zaagdak vernieuwd en wordt het in de laatste kwart van de twintigste eeuw gedeeltelijk verhoogd.

Ook nog werd er in 1936 het Linkergebouw van 1936 met kubistisch volume, de gevel van op de verdieping opengewerkt door strak geritmeerde smalle traveenissen. Daarnaast gebruik van historiserende elementen in de spitsboogomlijstingen van de poorten en de neogotische nis met beeld van Maria.

Jammer maar helaas staat het pand sinds 2007 leeg. Het pand staat bekend bij krakers en hangjongeren. ‘Er zat daar altijd wel iemand’, zeggen de buurtbewoners

. 

Op vrijdag 11september 2009 was er zelfs een hevige brand in het woonhuisgedeelte volgens buurtbewoners hebben ze spelende kinderen op het terrein gezien en vermoeden dat zij per ongeluk de brand hebben veroorzaakt.

Ook in 2011 en 2013 ontstond er daar brand.

Dagelijks halen politie agenten mensen uit het gebouw omdat het te gevaarlijk is. Maar meestal hebben ze hier geen oren naar.

Langzaam en zeker neemt de natuur het gebouw op en zie je er haast niets meer van.

De buurtbewoners weten dat er plannen zijn voor het met de grond gelijk te maken , maar men wacht nog op de goedkeuring van het ruimtelijk ordeningsplan. Die tot op de dag van vandaag niets van hun hebben laten horen.

Voor de om wondende is het een regelrechte schande dat het gebouw er nog staat want het neemt het prachtig beeld van hun straat af.

In hun ogen moet het kankergezwel van de straat liever vandaag nog weg dan morgen